قابليت اعتماد سيستم هاي قدرت

قسمتی از فهرست و محتوا:

2-5- روش PJM

2-2-5- نرخ جايگزيني واحد خارج شده ( OPR )

3-2-5- مدل توليد

4-2-5- ريسك ( خطر ) به مدار آوردن واحد ها:

4-5- روش PJM تغيير يافته

7-5- پاسخ ريسك

2-7-5- تكنيكهاي ارزيابي

9-5 نتايج

- مفاهيم كلي:

با توجه به مباحث بخش 1-2 فاصله زماني براي سيستم قدرت به دو ناحيه تقسيم مي شود:

فاز اجرايي كه موضوع بخش 4-2 بود و فاز عملكرد ، در عملكرد سيستمهاي قدرت ، بار بايد تخمين زده شود و بر اساس آن توليد بايد برنامه ريزي شود . ذخيره توليد نيز بايد به منظور محاسبه تخمين بار ، بر نامه ريزي شود وقتي كه اين ظرفيت برنامه ريزي مي شود و مشخص مي گردد اپراتور براي بازده هاي زماني به منظور تامين توان خروجي مورد نياز ديگر نيروگاهها را اختصاص مي دهد: در اين مواقع ممكن است چندين ساعت واحد هاي حرارتي مورد استفاده قرار گيرد . در حالي كه براي دقايق كمي توربين هاي گازي و يا واحد هاي هيدروالكتريكي بكار گيري شوند ظرفيت ذخيره شد كه همزمان شده و آماده بالاتر بردن بار است عموماً به عنوان ذخيره چرخان شناخته شده است . روشهاي هماهنگ و واقع بينانه تر ممكن است بر پايه روشهاي احتمالات استوار باشد.

يك انديس ريسك كه بر پايه احتمالات استوار باشد قادر است كه يك مقايسه خوب بين استراتژي تغييرات عملكرد و استراتژي اقتصادي نظير آن انجام دهد. چندين روش [ 2 و1 ] ، براي ارزيابي انديس هاي خطر پذيري پيشنهاد شده و در اين بخش شرح داده خواهند شد. بطور كلي دو مقدار ريسك (خطر) محاسبه مي شود: ريسك (خطر) به مدار آوردن واحد ها و پاسخ خطر ريسك به مدار آوردن واحدها بسته به ارزيابي خود آن واحد هاست در حالي كه ريسك پاسخگويي مربوط به بخش بار آن واحد است

. سطح قابل قبول ريسك و تصميم گيري مديريت بر پايه فاكتور هاي اقتصادي مي باشد.

قابليت اعتماد سيستم هاي قدرت

 2-5- روش PJM

1-2-5- مفاهيم :